اثر هشت هفته شنای منظم بر سطوح قلبی ماتریکس متالوپروتئنیاز-۲ و فاکتور رشد تبدیل- بتا ۱ در رت های دیابتی

مقدمه: فعالیت ورزشی منظم یک شیوه غیردارویی موثر در پیشگیری از مرگ و میر ناشی از بیماری های قلبی عروقی در بیماران دیابتی است. لذا هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر 8 هفته تمرین شنا بر سطوح قلبی ماتریکس متالوپروتئنیاز-2 (mmp-2) و فاکتور رشد تبدیل- بتا یک (tgf- β1) در رت های دیابتی بود. روش ها: 28 سر موش صحرایی نر ویستار به صورت تصادفی به 4 گروه (7 تایی) کنترل، دیابت، تمرین، دیابت- تمرین تقسیم شدند. دیابت با تزریق درون صفاقی آلوکسان (تزریق داخی صفاقی یک دوز،90 میلی گرم/کیلوگرم) القا شد. حیوانات با تمرین شنا به مدت 5 تا 30 دقیقه در روز به مدت 8 هفته ورزش داده شدند و 72 ساعت پس از آخرین مداخله ها کشته شدند. فعالیت mmp-2 و سطوح tgf- β1 قلبی به ترتیب به روش زیموگرافی و الایزا تعیین شد. از آزمون آنالیز واریانس یک راهه برای آنالیز داده ها استفاده شد (05/0>p). یافته ها: القا دیابت منجر به افزایش معنی دار سطوح tgf-β1 (001/0>p) و کاهش فعالیت mmp-2 (001/0>p) قلبی در مقایسه با گروه کنترل شد. به علاوه 8 هفته تمرین منظم شنا سطوح tgf-β1(001/0=p) را به طور معنی داری کاهش داد و فعالیت mmp-2 (001/0=p) را در رت های دیابتی تمرین نرمال نمود (005/0=p). نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین منظم شنا پتانسیل درمانی زیادی در مقابل آسیب قلبی ناشی از دیابت از طریق سرکوب افزایش  tgf-β1و تنظیم مثبت فعالیت mmp-2 دارد.